Στον ύπνο μας τρέχανε ποταμοί και καταρράχτες ενός μουσικού τοπίου,
δρόμοι που φέγγανε τα βήματά μας μες τη νύχτα σαν νομίσματα.
Σώματα γυρεύοντας να αναστηθούνε, δροσερά κλωνάρια μες τη φύση
που ξυπνούσαν οι φωνές των λουλουδιών. Ψίθυροι του κορμιού,
εικόνες που κοπήκανε απ’ τη μεριά της νύχτας που ο Ευρώτας
πάλι πέρασε παντοτινός αστράφτοντας και λούζει ην Ελένη
μέσα στη παραζάλη των ονείρων μας.