Φωτιά στη Σμύρνη και στα μάτια μου καπνός,
κι ώσπου να ρίξει μια βροχή ο ουρανός,
ένα κορίτσι σε παλιά φωτογραφία,
θα κλαίει χρόνια τους νεκρούς του καθενός.
Κομμένοι δρόμοι και η θάλασσα θηλιά,
κι ας ήταν κάποτε ανάσα κι αγκαλιά,
γεμάτη τώρα από φράγκικα καράβια,
και ξένους ναύτες, που φυλάνε τα σκαλιά.
Ασίκικο πουλάκι με μια φτερούγα,
πού βρήκες δέντρο να κρυφτείς,
τόπο να σταθείς...
Ασίκικο τραγούδι, γαρύφαλλο πληγή,
ένας λυγμός σε γέννησε,
κι έγινες κραυγή.
Ζωή που τρέμει σαν το ψάρι στη στεριά,
ποιός θα μαζέψει από τους δρόμους τα παιδιά,
ληστές αρπάζουν και Πιλάτοι τα δικάζουν,
και τρομαγμένα τα πουλάν στην αγορά.
Καμένα σπίτια και μια σπίθα στην καρδιά,
μα η Ελλάδα όπως πάντα μακριά,
όποιος γλιτώσει την φωτιά και το μαχαίρι,
θα βρει μια μάνα που θυμίζει μητριά.