Μη μιλάς σαν ποτάμι που πέτρες κυλά
και πληγώνει τη γη κάθε μέρα
το τραγούδι σου ας πέφτει πιό απαλά
σα νιφάδα χιονιού στον αέρα.
Μη μου λες τα ρολόγια το τέλος χτυπάν
κι οι κλεψύδρες τις νύχτες αδειάζουν
οι ανθρώποι που ξέρουνε ν’αγαπάν
βρίσκουν χρόνο δυο δυό να ρεμβάζουν.