Όταν θα είναι η ζωή σου μια ρουτίνα,
όταν δε θα `χεις ένα φίλο κάτι να του πεις,
τότε θα κλαις για τα φεγγάρια μας εκείνα
που μας γεμίσαν κάποιες άδειες νύχτες της σιωπής,
που μας γεμίσαν κάποιες άδειες νύχτες της σιωπής.
Όλη η ζωή σου μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο,
ψάχνεις να βρεις σαν θεατρίνα το έργο το επόμενο,
όλη η ζωή σου ένα ψέμα μ’ ωραίο περιτύλιγμα,
πες μου αν νοιάζεσαι για `μένα μη ζω μ’ αυτό το δίλημμα.
Δεν είμ’ εγώ κραγιόν να με σκουπίσεις
είμαι σημάδι που δε θα με σβήσεις.
Όταν θα είσαι δίχως φώτα και παρέες,
όταν θα ψάχνεις την αγάπη μέσα στις σκιές,
τότε θα νιώσεις κάποιες νύχτες μας ωραίες,
μες στης ψυχής σου που του χρόνου θα `χει χαρακιές,
μες στης ψυχής σου που του χρόνου θα `χει χαρακιές.
Όλη η ζωή σου μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο,
ψάχνεις να βρεις σαν θεατρίνα το έργο το επόμενο,
όλη η ζωή σου ένα ψέμα μ’ ωραίο περιτύλιγμα,
πες μου αν νοιάζεσαι για `μένα μη ζω μ’ αυτό το δίλημμα.
Δεν είμ’ εγώ κραγιόν να με σκουπίσεις
είμαι σημάδι που δε θα με σβήσεις.
Όλη η ζωή σου μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο,
ψάχνεις να βρεις σαν θεατρίνα το έργο το επόμενο.