Φεύγαμε κι ερχόμαστε, παίζαμε, τρωγόμαστε,
δέκα φιλαράκια, δέκα μάγκες,
μέσ’ στο χωματόδρομο, της ζωής μας πρόδρομο,
πάνω από το ρέμα, στις παράγκες,
μέσ’ στο χωματόδρομο, της ζωής μας πρόδρομο,
πάνω από το ρέμα, στις παράγκες.
Ήταν πανηγύρι η χαρά μας
και στα ματωμένα γόνατά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας.
Τώρα σκορπιστήκαμε, δεν ξαναβρεθήκαμε,
και οι δέκα είμαστε χαμένοι,
και ο χωματόδρομος, έγινε μονόδρομος
και η θλίψη είναι αραγμένη,
και ο χωματόδρομος, έγινε μονόδρομος
και η θλίψη είναι αραγμένη.
Ήταν πανηγύρι η χαρά μας,
και στα ματωμένα γόνατά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας,
βάζαμε οινόπνευμα και προς το απόγευμα,
βγαίναμε ξανά στη γειτονιά μας.