Πέρασα καλημέρισα
τέσσερα μαύρα μάτια
τέσσερα χείλια Δάφνη μ’ κόκκινα
Τέσσερα χείλια κόκκινα
κι δυο λιγνά κορμάκια
πέρασα Δάφνη μ’ κι τα ρώτησα
Πέρασα κι τα ρώτησα
του δρόμου να μι δείξουν
κι `κείνα Δάφνη μ’ δε μου μίλησαν
Κι `κείνα δε μου μίλησαν
και κίνησα κι πάου
πέρνου του δρόμου Δάφνη μ’ του στρατί
Πέρνου του δρόμου του στρατί
τ’ άδειου του μονοπάτι
του μονοπάτι Δάφνη μ’ μ’ έβγαλε
Του μονοπάτι μ’ έβγαλε
σε μια παλιουκκλησίτσα
βρίσκου τα μνήματα Δάφνη μ’ πυκνά
Βρίσκου τα μνήματα πυκνά
πυκνά κι αραδιασμένα
κι ένα μνήμα Δάφνη μ’ παράμερα
Κι ένα μνήμα παράμερα
βογκάει κι αναστενάζει
Τι έχεις μνήμα μ’ Δάφνη μ’ κι βουγκάς
Τι έχεις μνήμα μ’ κι βουγκάς
κι βαριαναστενάζεις
μην είν’ του χώμα σου Δάφνη μ’ βαρύ
Μην είν’ του χώμα σου βαρύ
κι η πέτρα σου μεγάλη
Δεν είν’ του χώμα μου Δάφνη μ’ βαρύ
Δεν είν’ του χώμα μου βαρύ
κι η πέτρα μου μεγάλη
εσύ `σαι Δάφνη μ’ που με πάτησες
Εσύ `σαι που με πάτησες
πάνου στην κεφαλή μου
αν είσαι νιός Δάφνη μ’ να χαίρεσαι
Αν είσαι νιός να χαίρεσαι
κι αν είσαι παληκάρι
κι αν είσαι Δάφνη μ’ κάνας γέρουντας
Κι αν είσαι κάνας γέρουντας
να βγω κι να σι πάρου...