Nefes nefese kalmak kadar zor sensiz tek bir nefes almak.
İçime çekemediğim her an ölüyorum.
Sensizlik,sessizlik kadar boğucu.
Bir bahar yaşıyorum; sensiz ,yaprak dökümü.
Her dalımda sana açılan ,sararmaya yüztutmuş senliklerimle doluyum.
Sensiz içimde büyük bir boşluğum.
Yapraklarım sensizliklere umut verir, içimde dağılıp unut denir.
Bir mevsim yaşıyorum; ilk değil, sonu hiç gelmeyen bir bahar, sen dökümü.
Sensiz öylesine dökülüyorum ki, kime nereye düşsem acı veriyorum.
Sensiz üzerime düşen bütün gözlere, ölümü anlatıyorum, beni bir kez olsun anlasınlar diye.
Çok anlamsızım .Her an can verdiğim sen dökümü beni anlamıyorken ben;
benimle hayat bulmaya çalışanlara seni anlatıyorum.
Bu baharda da sensizliğe dökülüyorum.
Mevsimlerin en garibini yaşıyorum.
Sana ısınıyorum,sensizlikler de ıslanıyorum.
Ve ne olursa olsun, yinede sana dökülüyorum.
Bir fırtına kadar şiddetli kopuyosun içimde.
Dallarım kırılıp, yapraklarım savruluyor sana, sona, sonsuzluğa.
Düşmediğim yer kalmıyorda, bir kez olsun ulaşamıyorum sana.
Aslında her yerde sen vardın da, belkide bu yüzden savruluyordu yapraklarım.
Sana kırıldım da, birsen olup bir kez daha sana açamadım.
Fırtınan felaketim oldu, sonum oldu, kırdı savurdu da, neden yıkmadı?
Bedenimde tutunacak hala bir dal var kadın.
Ben yine sen dökümüyüm.
Bu mevsim, yaprak dökümün.
Ben kokar şehrinin sokakları, nereye bassan orada yapraklarım.
Hangi sokaktan kaçmaya çalışsan bana çıkarsın, benlikleri içine çekersin.
Duyguların hislerin bedenine ağır gelmeye başlar.
Beynini avuçlarının arasına alıp, gözlerini kapatırsın.
İşte o an ben sarılırım .
Rüzgarımla sararım bedeninin dört bir yanını.
Yeter artık ! Ne dökecek yaprağım, nede düşeceğim bir sokağım kaldı yeter
Diye beyninin en duygusuz odalarını sorgu sual ederim .
Ve eğilir kulağına yine bizi sana fısıldarım,
Bu mevsim, sen dökümü…