Έκοβε το φως ο ήλιος
με σιδεροπρίονο
και το μέλλον το δικό μου
μαύρο και δυσοίωνο.
Έσπαγε η βροχή στο δρόμο
με καλέμι και σφυρί
αχ, την πέτρα που μιλούσε
κι έλεγε τα πάντα ρει.
Όλα αλλάζουν και κυλάνε
σαν νερό στο ποταμό
μα εκείνοι π’ αγαπάνε
ίδιο έχουνε καημό.
Η φωτιά, φωτιά ανάβει
και η μπόρα κεραυνό
κι όποιος δεν το καταλάβει
μόνος είναι στο κενό.
Μάσαγε ξερή μαστίχα
το πρωί η Κυριακή
μια φορά μια αγάπη είχα
σαν βροχούλα βιαστική.