Ίσως να 'μαι πια κι εγώ μια γυναίκα απ’ τον σωρό
όπως τα τρένα που φορτώνουν κι όλο αλλάζουνε σταθμό.
Σαν καράβια σκουριασμένα που δεν βρίσκουνε γιαλό.
Έγινα από εκδίκηση ότι μισούσες πιο πολύ
Είμαι αυτή που αρνήθηκες την πιο δύσκολη στιγμή.
Θα το 'χω εγώ παράπονο μα εσύ θα το 'χεις βάρος
Θέλει θάρρος να κοιμάσαι μόνη κάθε Κυριακή
Κι εδώ το γράμμα μου τελειώνει όπως
μου τέλειωσες κι εσύ.