Η πυρκαγιά που απ’ τη ματιά σου απογειώνεται
τρέχει κατάφωτη και πάει στην κρύα πόλη,
στα στενά της ξημερώνεται
κι ό,τι κοιμήθηκε ξυπνάει
Αυτή ανάβει ό,τι ποτέ δεν άναψε
ό,τι για πάντα ήταν θαμμένο
μες στη φωτιά της σιγοκαίει τ’ όνειρο
που από καιρό είχα ξεχασμένο
Έλα λάμψε ξαφνικά
στο περιθώριο συχνά ζούσα
χωρίς να περιμένω
πέρνα μπρος μου μια στιγμή
και θ’ ανατείλει η σιωπή
κι ό,τι καλά είχα κρυμμένο
έλα λάμψε....
Το πιο κρυφό μου όνειρο εσύ
κι εγώ το παραμύθι που με πάει
κι είναι φορές που μου μιλάει ζωντανό
με χίλια κύματα ξεσπάει
Κλεισμένες πόρτες μιας ασάλευτης ζωής
που με το τίποτα πηγαίνει
ήρθες και άνοιξες, εσύ όλα τα μπορείς
δίνεις φωνή σ’ ό,τι σωπαίνει