Μέρες είκοσι και δυο στη Σαλονίκη,
διπλανά δωμάτια υπόγεια χρόνια.
Με τις ώρες έπαιζες σκάλες στην κιθάρα
κι εγώ λύσεις έψαχνα να βρω σε μια γυάλα.
Μάγοι δίχως μαγικά σκοτεινοί και μόνοι
χώρεσαν σ’έξι χορδές οι χαμένοι χρόνοι.
Μοναχός αργά στην παραλία
σε μια αόρατη χαμένος συναυλία
όργανα τρελά, γλυκά
ήχους των αγγέλων.
Κι έπαιζες ως το πρωί
ήλιος ανατέλλων
Μέρες είκοσι και δυο στη Σαλονίκη
ένας ήχος μυστικός σαν θησαυρός.
Μαγικές έξι χορδές μαγικά τα δάκτυλα
μαγική είναι η μουσική θέλει μάγια για να βγει