Topraktan
Ateşten
Ve demirden doğanların
En mükemmeli doğacak bizden
Ve insanlar ellerini
Korkmadan düşünmeden
Birbirlerinin ellerine bırakarak
Yıldızlara bakarak
Yaşamak ne güzel şey diyecekler
Bir insan gözü gibi derin
Bir salkım üzüm gibi serin
Bir ferah bir rahat
Bir işitilmemiş türkü söyleyecekler
Hiçbir ağaç
Böyle harikulade bir yemiş
Vermemiş olacaktır
Ve en vaad edici
Bir yaz gecesi bile
Böyle sesler
Böyle inanılmaz renklerle
Sabaha ermemiş olacaktır
Topraktan
Ateşten
Ve demirden doğanların
En mükemmeli doğacak bizden
***
Akıyordu su
Gösterip aynasında söğüt ağaçlarını
Salkım söğütler yıkıyordu suda saçlarını
Birden bire kuş gibi
Vurulmuş gibi kanadından
Yaralı bir atlı düştü atından
Bağırmadı
Gidenleri geri çağırmadı
Baktı yalnız dolu gözlerle
Uzaklaşan atların
Parıldayan nallarına
Ah ne yazık
Ne yazık ki ona
Dört nal giden atların köpüklü boynuna
Bir daha yatmayacak
Beyaz orduların ardında kılıç oynatmayacak
Nal sesleri sönüyor perde perde
Atlılar kayboluyor güneşin battığı yerde
Atlılar atlılar kızıl atlılar
Atları rüzgar kanatlılar
Atları rüzgar kanat
Atları rüzgar
Atları
At
Rüzgar kanatlı atlılar gibi geçti hayat
Akarsuyun sesi dindi
Gölgeler gölgelendi
Renkler silindi
Siyah örtüler indi
Mavi gözlerine
Sarktı salkım söğütler
Sarı saçlarının üzerine
Ağlama salkım söğüt ağlama
Karasuyun aynasına el bağlama
Akıyordu su
Gösterip aynasında söğüt ağaçlarını
Salkım söğütler yıkıyordu suda saçlarını
Şiir : Nazım Hikmet Ran - Müzik : Arif Kemal
Güner - 1990