Μαύρο ασήμι πέφτει στο ποτήρι,
ασημώνει πόθους και κορμιά,
ποιος ξέρει που θα πας καρδιά
τελειώνοντας το πανηγύρι.
Κρατάω ακόμα γερά, στην κόψη χτυπώ τη γροθιά,
αυτό που πάντα θα με καίει
κι αιώνια θα μου φταίει η καρδιά,
κρατώ από ρίζα τρελών, στη φλέβα η τρέλα πολλών,
αλλάζω σώματα τις νύχτες,
ραντεβού με τους ξενύχτες των Θεών.
Και το πρωί στην αγορά θ’ αγκαλιαστούμε
η ντροπή είναι ντροπή, όλο κι όλο η ζωή ένα φιλί,
και πιο μετά μες στο μετρό θα φιληθούμε,
η ντροπή είναι ντροπή, όλο κι όλο η ζωή ένα φιλί.
Μαύρο μετάξι στρώνει το φεγγάρι
μες στα νερά που πέφτουν οι καρδιές,
ποιος ξέρει που τραβάνε οι τροχιές
μόλις χαλάσει το παζάρι.
Κρατάω ακόμα γερά, στην κόψη χτυπώ τη γροθιά,
αυτό που πάντα θα με καίει
κι αιώνια θα μου φταίει η καρδιά,
κρατώ από ρίζα τρελών, στη φλέβα η τρέλα πολλών,
αλλάζω σώματα τις νύχτες,
ραντεβού με τους ξενύχτες των Θεών.
Και το πρωί στην αγορά θ’ αγκαλιαστούμε
η ντροπή είναι ντροπή, όλο κι όλο η ζωή ένα φιλί,
και πιο μετά μες στο μετρό θα φιληθούμε,
η ντροπή είναι ντροπή, όλο κι όλο η ζωή ένα φιλί.