Στὰ χείλη πικρὸ τὸ ἀντίο,
μακραίνεις στὸ κρύο καὶ μένεις
ἀγάπη, εἰκόνα θολή.
Μοῦ εἶπες τι κάνεις, πὼς ἀναλαμβάνεις
μία τόσο ἐπικίνδυνη ἀποστολή.
Καὶ μὲς στὸ μυαλά μου, βρὲ μπὰ σὲ καλό μου,
φουντώνει μία σκέψη τρελή,
πὼς θὰ ῾ταν ὡραῖο, φινάλε μοιραῖο,
νὰ μείνεις γιὰ πάντα ἐκεῖ,
γιατί δὲν πεθαίνεις, γιατί;
Ἄχ!
Γιατί δὲν πεθαίνεις νὰ βρῶ τὴ γαλήνη,
νὰ ποῦμε στερνὸ ἔχε γειά,
στὰ μνήματα μέσα θρηνώντας μὲ ὀδύνη
σειρὰ νὰ σοῦ ἀνάβω κεριά.
Χωρὶς διαζύγιο θὰ βρῶ καταφύγιο
στοῦ πένθους τὴν ἀπαντοχή,
μία χήρα θλιμμένη, στὰ μαῦρα ντυμένη
ὡσότου περάσει ἡ ζωή,
γιατί δὲν πεθαίνεις, γιατί;
Καθένας τὸ νιώθει, τελειώνουν οἱ πόθοι
μὲ τύψεις, καημὸ κι ἐνοχή,
αὐτὰ ποὺ ἦταν ἔρως βουλιάζει στὸ τέλος
στὴν πλήξη καὶ τὴν παρακμή.
Ρομάντζο παλιό μου, φορτίο τωρινό μου
καὶ πλάνη μου ἐφηβική,
παιδιά, συνουσίες, στὶς τόσες θυσίες
δὲν κάνεις καὶ μία ἐσύ,
γιατί δὲν πεθαίνεις, γιατί;