Τὰ ματάκια σου τὰ μαῦρα, τὰ σγουρά σου τὰ μαλλιά,
τὴν τρεμούλα τῶν χειλιῶν σου δὲν τὰ βρῆκα πουθενά.
Βελουδένια μου κυρία, ὢ κραυγὲς πού ῾βγαζες ψές,
δὲν ἀντέχω, μπλὲ κυρία, νὰ σ᾿ ἀκούω νὰ μοῦ λές:
Τὸ χειμώνα μὲ τὸ κρύο ἂν δὲν ἔρχομαι συχνά,
δὲν πειράζει, μὴ φοβᾶσαι, ἥλιος θὰ φανεῖ ξανά.
Τὸ χωράφι σου ὅλο βγάζει ῥίζες κι ἄνοστα φυτά,
στὴν Ἀθήνα τώρα πάω γιὰ κονὲ καὶ τὰ λοιπά.