Σου γράφω απ’ τα σύννεφα
ανέβηκα και είδα
βαρέθηκα του κόσμου μου
τη μαύρη συννεφιά.
Τα χρόνια πώς γυαλίζουνε
στης καρδιάς τους τόπους
πετάγονται απ’ τις μνήμες μου
της φαντασίας ξωτικά.
Το σπίτι που μεγάλωσες
της ζωής σου το κέντρο
στον κήπο του να τρέχουν και να παίζουνε παιδιά.
Κι όπως σε ζουζουνίζουνε
πέφτουν στην αγκαλιά σου
νόμισα πως τ’ άκουσα να σε φωνάζουν “μαμά”.
Μπορεί και να φοβήθηκα
μπορεί και να μην είδα
πιο πέρα απ’ τη μύτη μου
σινιάλα φωτεινά.
Μπορεί και να μην πίστεψα
στης καρδιάς τους τρόπους
που έχουν βήμα σταθερό
και πηγαίνουν στα τυφλά.
Το σπίτι που ονειρεύτηκες
της ζωής σου το κέντρο
στον κήπο του να τρέχουν και να παίζουνε παιδιά.
Κι όπως με ζουζουνίζουνε
πέφτουν στην αγκαλιά μου
νόμισα πως τ’ άκουσα να με φωνάζουν “μπαμπά”.