Ήταν απόγευμα πικρό
μαύρο σαν την καρδιά μου
κι ήρθε κατάλευκο πουλί
και κάθισε κοντά μου.
Δεν ήξερα ποιος το `στειλε
ποιο ήταν τ’ όνομά του
είχε ουράνια τη φωνή
κι όμορφη τη φωτιά του.
Με τα λευκά ζεστά φτερά
χάιδεψε την καρδιά μου
και μου `δωσε παρηγοριά
από τα βάσανά μου.
Αχ άνθρωπε ποιος είμαι εγώ
να μη ζητάς να μάθεις
πονάς εσύ πονάω κι εγώ
μαζί μου αν θέλεις να `ρθεις.
Για να πετάξουμε μαζί
και να ταξιδευτούμε
οι μοναξιές μας να σμιχτούν
μήπως και γιατρευτούνε.
Με τα λευκά ζεστά φτερά
χάιδεψε την καρδιά μου
και μου `δωσε παρηγοριά
από τα βάσανά μου.