Χρόνο το χρόνο, στο λάσπη τρυπώνω σαν φως
Σαν τα ρομάντζα, του γάμου καβάτζα γαμπρός
Αχ, μεσ’ τη μούργα, ζωή μου πανούργα
Ο χρόνος σου μοιάζει αρκετός
Να `ρθεις σαν ρόγχος, στις νότες μου βρόγχος
Στη πύλη να φτάσω γυμνός
Χρόνο το χρόνο, απλώνω, διπλώνω φτερά
Να δω τον πλανήτη, σβησμένου κομήτη ουρά
Αχ στη τσουλήθρα, ζωή μου κερήθρα
Κοντά σου βουίζω ξανά
Κολλάω, σαστίζω, στη τρέλα σου ελπίζω
Μα η Μέκκα σου δε μ’ αφορά
Χάνονται οι φύλακες στο τέλος του διαδρόμου
Κι η μελαγχολία τους ταιριάζει πιο πολύ
Χρόνια αδιαίρετα στο video του τρόμου
Χόρτασαν του φόνου η σκηνή
Θεέ μου πως κατέληξα σε τέτοια συμφωνία
Κόλλησα στο χάρτη, στον ατέρμονα τροχό
Άτσαλη η άποψη και μύθος η ουσία
Όλα μου τα πάθη είν’ εδώ
Σέρνεται η μνήμη μου σε σώματα και μέλη
Κι ένας εφιάλτης παραμάσχαλα με πάει
Ξέρει να με κάνει με τη γλώσσα του ό,τι θέλει
Κι άδειο το κουφάρι να πετάει
Παίρνω τον πυρήνα απ’ τη γη, τον ουρανό μου
Και ξαναγεννιέμαι σαν βολβός μέσα στη γη
Όλα τα χτυπήματα του φάλτσου μετρονόμου
Βίωσα με στείρα υποταγή
Νέρωνα παράσιτο, της έπαρσης σακάτη
Η μελαγχολία έχει όψη τρυφερή
Μα αν η ματαιότητα μου έκλεινε το μάτι
Η ψυχούλα μου θα `χε σωθεί
Κι όμως στις ανταύγειες μιας φωτιάς που δυναμώνει
Η περιουσία μου μολύβι και χαρτί
Κι είναι οι λαγόνες της οργής στο παντελόνι
Κι η οδύνη γίνεται ηδονή
Κι έτσι μ’ ένα όραμα σαν φως σε χαραμάδα
Οι βόλτες μου στο Ζάλογγο με φέρνουν πιο κοντά
Στην απαρηγόρητη κλεψύδρα του Καιάδα
Και στον πάγκο του κομπιουτερά
Βλέπω τα ρομπότ, μέσα στο δίκτυο να σκάνε
Κι η ελευθερία τους μια μάσκα ποντικιού
Πίνακες του Γκρέκο παίρνουν φόρα και πηδάνε
Μέσ’ τη κουδουνίστρα του μωρού
Κι έτσι απ’ τα βάθη του κομπιούτερα ξυπνάνε
Πέτρινα αισθήματα και πνίγουν το κακό
Με χορδές ουράνιες τυλίγονται και πάνε
Πλάι στης ψυχής τον ερχομό