Παράξενα που στέκουν έτσι απέναντι
τα πρόσωπα τα λόγια τα σημάδια
σαν κάτι να ζητούν, κάπου να χάνονται
σ’ αυτά που συλλαβίζουνε τα βράδια
Θυμώνω που τη μέρα όλα μοιάζουμε
βαμμένα, καθαρά, συντονισμένα
σε θέλω πιο πολύ όταν μ’ αρπάζουμε
της νύχτας τα θολά, τα σαστισμένα
Νύχτα γλυκιά πίσω απ’ τα στόρια
τ’ άστρα μετρώ σαν τ’ άλλα αγόρια
έτσι να δω παλιά ζευγάρια
ξανά στα ίδια τα μαξιλάρια
Νύχτα γλυκιά μένω μαζί σου
σβήνω το φως κι εσύ κοιμήσου
μόνος να δω στ’ άσπρα σεντόνια
τον έρωτα τους να ζει αιώνια
Νύχτα γλυκιά
Θυμάμαι τις ρυτίδες στο χαμόγελο
τα μάτια που ήταν όστρακα ανοιγμένα
γλυστρούσαν οι σταγόνες απ’ τα βλέφαρα
και όλα τα άλλα γύρω μοιάζαν ξένα
Το φως είναι μια θάλασσα από δάκρυα
κι εσύ η μεθυσμένη του γοργόνα
κι αν τώρα σου μιλώ σαν τα δεκάχρονα
είναι που ψάχνω μέσα σου κρυψώνα
Νύχτα γλυκιά μένω μαζί σου
σβήνω το φως κι εσύ κοιμήσου
μόνος να δω στ’ άσπρα σεντόνια
τον έρωτα τους να ζει αιώνια
Νύχτα γλυκιά