Στων απαλών γραμμών
της από πορσελάνη μορφής σου φτιαγμένης
το φως τρεμοπαίζει απ’ το τζάκι.
Στων χειλιών σου το κόκκινο χρώμα
χλωμιάζουν οι φλόγες και η καρδιά φτερουγίζει
πως είσαι με μένα αλλά όχι για μένα.
Κι η καρδιά φτερουγίζει
πως είσαι με μένα αλλά όχι για μένα.
Στα εβένινα βυθίζομαι μάτια σου
τις σκέψεις σου να διαβάσω.
Πιάνω το χέρι σου γλυκά απαλά το χαϊδεύω
των δαχτύλων σου τις άκρες αγγίζω.
γιατί οι φλόγες μου λένε.
Κι η καρδιά φτερουγίζει
πως είσαι με μένα αλλά όχι για μένα.