Πόσο παράξενα κυλάει το δάκρυ
σαν μια σταγόνα της βροχής
γεννιέται στων ματιών την άκρη
κάθε φορά που μ’ αγνοείς
Μια μιλάς και δυο σωπαίνεις
Μια μ’ αγαπάς, δυο με μισείς
και τρεις μακραίνεις..
Αδιαφορείς
απ’ όσα λες νά ξερα πόσα εννοείς
Αδιαφορείς
σε δρόμους άδειους μ’ οδηγείς
εκεί που χάνεται η φωνή μου
και δε μ’ ακούει κανείς
Πόσο παράξενα κυλάει το δάκρυ
σα μια σταγόνα ωκεανού
φουρτούνες στην καρδιά τα πάθη
και μου ναυάγησαν το νου
Μια μιλάς και δυο σωπαίνεις
Μια μ’ αγαπάς, δυο με μισείς
και τρεις μακραίνεις