Η μοναξιά να μου παίζει παιχνίδια
κι εγώ σαν γάτα στου καιρού τα σκουπίδια
Κάτι δικό σου να ζητάω για να ζήσω,
συνήθισα.
Εσύ αλλού να παλεύεις να φτάσεις
κι απουσία σου να παίρνει διαστάσεις
άλλο ένα βράδυ με το φόβο παρέα,
συνήθισα.
Του μυαλού μου οι οθόνες παίζουνε το πρόσωπο σου
και του κόσμου οι εικόνες
σβήσανε.
Στης αγάπης μου τα τζάμια τριγυρνάει το είδωλο σου,
οι σιωπές γίναν ποτάμια
με πνίξανε.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητες κι οι λέξεις
αν εδώ δεν επιστρέψεις
τέλειωσα.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητο το σώμα
χώρια σου μια μέρα ακόμα
έλιωσα.
Μέχρι να ντύσω της ψυχής μου τη γύμνια
γίνομαι ένα με της νύχτας τ’ αγρίμια.
Κι αν θα με πιάσουν τι θα μου κάνουν;
Α! δεν νοιάζομαι.
Εμείς οι δύο μες την πόλη δυο ξένοι
δεν το αντέχω αυτό με τρελαίνει.
Ο άνθρωπος μου έχει γίνει εχθρός μου,
διχάζομαι.
Του μυαλού μου οι οθόνες παίζουνε το πρόσωπο σου
και του κόσμου οι εικόνες
σβήσανε.
Στης αγάπης μου τα τζάμια τριγυρνάει το είδωλο σου,
οι σιωπές γίναν ποτάμια
με πνίξανε.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητες κι οι λέξεις
αν εδώ δεν επιστρέψεις
τέλειωσα.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητο το σώμα
χώρια σου μια μέρα ακόμα
έλιωσα.