Στην άκρη της σιωπής, σε μυστικά τοπία,
η αγάπη είναι μαγεία
γιατρεύει κάθε πόνο της ψυχής,
ξεχνάς τις αφορμές, ξεχνάς και την αιτία,
τι να `χει σημασία
εκεί που λιώνουν οι διαδρομές.
Και πάλι πώς μπορείς να μην τα πεις,
καρφιά γίνονται οι ώρες της αγρύπνιας,
φακίρικο κρεβάτι
κι η μνήμη ρίχνει αλάτι στις πληγές.
Κι αν κάνεις πως γελάς κι αν κάνεις πως δε βλέπεις,
τα πάντα τ’ ανατρέπεις
όταν τον εαυτό σου ξεπουλάς,
το βλέμμα σου κενό και οι γροθιές σφιγμένες,
κι οι ελπίδες σου χαμένες
ανάμεσα σε γη και ουρανό.
Και πάλι πώς μπορείς να μην τα πεις,
καρφιά γίνονται οι ώρες της αγρύπνιας,
φακίρικο κρεβάτι
κι η μνήμη ρίχνει αλάτι στις πληγές.