Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς
«πες μου, μ’ αγαπάς;»,
σου απαντάω «ναι»,
με ρωτάς «πόσο;», «τόσο!»
κι εσύ πάλι «πόσο;».
Μέχρι το τέλος του κόσμου,
μέχρι να χάσω το φως μου,
μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε πια πουλιά.
Μέχρι το τέλος του κόσμου
έλα πάρε με αγκαλιά.
Όλο αυτό μου λες «Πες μου, πες μου, πες!
Πες μου αν με θες», σου απαντάω «ναι».
«Πες μου, πες μου, πόσο;», «τόσο!»
κι εσύ πάλι «πόσο;».
Μέχρι το τέλος του κόσμου,
μέχρι να χάσω το φως μου,
μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε πια πουλιά.
Μέχρι το τέλος του κόσμου
έλα πάρε με αγκαλιά.
Σώπα και μην κλαις, φόβους κι απειλές
μακριά σου, μακριά σου εγώ τα ‘διωξα.
Τίποτα μη λες, τώρα μόνο τα φιλιά σου
έλα δώσ’ μου μέχρι το τέλος του κόσμου.
Μέχρι το τέλος του κόσμου,
μέχρι να χάσω το φως μου,
μέχρι κλείσουν όσα ξέρω τραύματα ανοιχτά.
Μέχρι το τέλος του κόσμου
έλα κράτα με σφιχτά.