Κάθε μέρα κι άλλον φίλο
φτάνει, φτάνει, φτάνει πια,
είναι πολυκατοικία
η δική σου η καρδιά.
Ένα πράμα, ένα πράμα
τώρα με στεναχωρεί
η καρδιά μου στην καρδιά σου
όπως πας δε θα χωρεί.
Παιχνιδιάρα, παιχνιδιάρα,
το βιολί σου πού το πας
κι ως τους χίλιους πεντακόσιους
αγαπάς.
Παιχνιδιάρα, παιχνιδιάρα,
μια στιγμή δε σταματάς,
δεν σου φαίνεται
πως το παρατραβάς;
Κάθε μέρα κι άλλον φίλο
φτάνει, φτάνει, φτάνει πια,
είναι πολυκατοικία
η δική σου η καρδιά.
Διαρκώς αλλάζεις φίλους
τα βολεύεις μια χαρά
πριν ο ένας να παλιώσει
άλλος παίρνει την σειρά.
Πότε ο Γιάννης πότε ο Μήτσος
πότε και ο Θοδωρής,
πότε ο αριστοκράτης
πότε ο μάγκας ο βαρύς.
Παιχνιδιάρα, παιχνιδιάρα,
το βιολί σου πού το πας
κι ως τους χίλιους πεντακόσιους
αγαπάς.
Παιχνιδιάρα, παιχνιδιάρα,
μια στιγμή δε σταματάς,
δεν σου φαίνεται
πως το παρατραβάς;
Κάθε μέρα κι άλλον φίλο
φτάνει, φτάνει, φτάνει πια,
είναι πολυκατοικία
η δική σου η καρδιά.