Η μοναξιά κι η ξενιθιά είναι μιας μάνας γέννα
γιατί είσαι πάντα μοναχός αν βρίχνεσαι στα ξένα.
Πάντα θα ν’ είσαι μοναχός μ'όσους κι αν είσαι ομάδι
γιατί σου λείπει καθ’ αργά τσ’ αγάπης σου το χάδι.
Γιατί σου λείπει καθ’ αργά η ορμηνιά τση μάνας
το καλντιρίμι του χωριού κι ο χτύπος τση καμπάνας.
Το καλντιρίμι του χωριού και του βουνού το χιόνι
τση θάλασσας το γαλανό οι φίλοι κι οι γειτόνοι.
Τση θάλασσας το γαλανό και τ’ ουρανού το χρώμα
τα μνήματα των εδικώ που κείτονται στο χώμα.
Τα μνήματα των εδικώ που `χουνε χορταριάσει
άχι παντέρμη ξενιθιά και ποιος θα τα θυμιάσει.