Σαν να ’σαι δικτατόρισσα,
μου κήρυξες τον νόμο
και με ‘κανες να τριγυρνώ, αλήτης μεσ’στο δρόμο,
αλήτης μεσ’στο δρόμο.
Και μου λένε όλοι, αλήτη,
που είναι το, που ‘ναι το δικό σου σπίτι.
Παλάτια, πλούτη έχασα
για τα γλυκα σου μάτια,
αυτά που με δικάσανε και μένω στα σοκάκια
και μένω στα σοκάκια.
Και μου λένε όλοι, αλήτη,
που είναι το, που ‘ναι το δικό σου σπίτι.
Τα όνειρα μου έσβησες
κι όλες μου τις ελπίδες
και μ’άφησες παρηγοριά, μονάχα τις ρυτίδες,
μονάχα τις ρυτίδες.
Και μου λένε όλοι, αλήτη,
που είναι το, που ‘ναι το δικό σου σπίτι.