Μια τσαχπίνα παχουλή κι αφράτη,
μ’ όλο νάζια και με μαργιολιές γεμάτη,
ρίχνει φλόγα η ματιά της,
καίει όποιον κι αν θα δει, να της μιλεί μπροστά της,
ρίχνει φλόγα η ματιά της,
καίει όποιον κι αν θα δει, να της μιλεί μπροστά της.
Έτσι και μένα με έχει κάψει,
μεσ’ στην καρδιά μου πια και δε βαστώ,
έλα μικρούλα στην αγκαλιά μου,
να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ.
Μέσα στην καρδιά μ’ έχω κρυμμένα
τα δυο ματάκια σου ζωγραφισμένα
και τ’αφρόπλαστο σου σώμα,
αχ, δεν μπορώ να τ’απολαύσω πια ακόμα
και τ’αφρόπλαστο σου σώμα,
αχ, δεν μπορώ να το απολαύσω πια ακόμα.
Δεν ξέρω τώρα, θέλεις να κάνω,
χωρίς εσέ να ζήσω δεν ποθώ,
έλα μικρούλα στην αγκαλιά μου,
να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ.