Το φεγγάρι στην ταράτσα
έχασε το δρόμο του,
βρήκε το πουκάμισό σου
ν’ ανεμίζει μόνο του,
βρήκε το πουκάμισό σου
ν’ ανεμίζει μόνο του.
Βάλ’ το, σου είπε ένα βράδυ
μα δεν αποκρίθηκες,
μ’ ένα μαύρο φανελάκι
στο σκοτάδι χύθηκες.
Το φεγγάρι στην ταράτσα
νύχτα που τελείωνε,
πήρε το πουκάμισό σου
να ντυθεί που κρύωνε,
πήρε το πουκάμισό σου
να ντυθεί που κρύωνε.
Τράβηξε το μανταλάκι,
το `στυψε, το φόρεσε,
να στεγνώσει τόσο δάκρυ
μόνο εκείνο μπόρεσε.