Σαν πληγή που αιμορραγεί
μου ματώνει η ψυχή
λαχταράω τόσο να σ’αγγίξω
ψάχνω θάρρος για να βρω
να μιλήσω να σου πω
τι αισθάνομαι για να σου δείξω
Σαν καταιγίδα ξαφνική
που’χει χαλάζι και βροχή
με τόση δύναμη κι ορμή
έτσι σε θέλω
Σαν θυμωμένος ουρανός
ο έρωτάς μου κεραυνός
όμως φοβάμαι να στο πώ
και υποφέρω
Με τα χείλη μου σφιχτά
να ματώσουν δυνατά
παίρνω απόφαση να σου μιλήσω
μα μπροστά σου όταν βρεθώ
δυστυχώς το ομολογώ
απ’το άγχος μου πως θα λυγίσω