Πάλι δεν έχω κλείσει μάτι
και σε λιγάκι ξημερώνει.
Έχω ξεμείνει από τσιγάρα
και το μπουκάλι αυτό τελειώνει.
Παραπατώντας το κορμί μου κουβαλάω
απ’ την κουζίνα στο σαλόνι,
κι η αγωνία αν θα `ρθείς
κάθε μου κύτταρο νεκρώνει.
Άλλη μια φορά που πνίγομαι μες στο πιοτό
άλλη μια φορά που χάνομαι για να σε βρω
άλλη μια φορά που ξέχασε, πάλι θα πουν,
το γκάζι ανοιχτό.
Άλλη μια φορά που αισθάνομαι ότι δεν ζω
άλλη μια φορά που πνίγομαι μες στο πιοτό
άλλη μια φορά που οι γείτονες ξανά θα με βρουν
με γκάζι ανοιχτό.
Το τηλέφωνο χτυπάει
κι εγώ το ψάχνω σαν τρελή
κάτω από ρούχα πεταμένα.
Η καρδιά μου σταματάει
με την ελπίδα πως θ’ ακούσω πάλι εσένα.
"Συγγνώμη, λάθος",
και το τηλέφωνο
μέσ’ από τ’ άψυχα τα χέρια μου γλιστράει,
κι απελπισία σαν σίδερο βαριά
τα γόνατά μου τα λυγάει.