Από `δώ κι απο ’κεί, η ζωή φυλακή
κι απ’ τα σίδερα πίσω όλοι εμείς,
με το χέρι απλωμένο στην ελπίδα,
μια ηλιαχτίδα ζητάς για να πιαστείς.
Από `δώ κι απο ’κει, δάκρυ σαν το ρακί
που σταλάζει αργά και μας πονά,
την ψυχή χαρακώνει μια ρυτίδα,
μια ηλιαχτίδα για μένα πουθενά.
Όπου κι αν τον κοιτάξω αυτόν τον κόσμο,
δάκρυ, πόνος, φοβέρες και λυγμοί
Και ας ήμουν φτιαγμένη από δυόσμο,
μ `έχουν κάνει σαν το ξερό κλαδί
Από `δώ κι απο ’κει, το μεγάλο "γιατί"
την καρδιά μου ματώνει και πονώ,
αχ, καλύτερα να `μουν χελιδόνι
μέσα στον γαλανό τον ουρανό
Από `δώ κι απο ’κει, που λοιπόν κατοικεί
της χαράς το κρυφό το μυστικό,
να γενούνε χαμόγελα οι πόνοι
και τραγούδι το κάθε μας κακό
Όπου κι αν τον κοιτάξω αυτόν τον κόσμο,
δάκρυ, πόνος, φοβέρες και λυγμοί
Και ας ήμουν φτιαγμένη από δυόσμο,
μ’ έχουν κάνει σαν το ξερό κλαδί