Η αγάπη μου μια απέραντη ομίχλη
που μέσα της αισθάνομαι σοφός
πώς μ’ έμπλεξες μες στο δικό σου δίχτυ
και νιώθω σαν τετράκιλος ροφός
Μ’ έφαγες κι ας μην είμαι Προμηθέας
ούτε κι εσύ ένα όρνιο μυθικό
σου λέω απλά πως είμαι ο Αντρέας
και δε γουστάρω τέλος τραγικό
Μέσα στο γκέτο της ζαλάδας του ποτού μου
νιώθω ωραία γίνεται χαμός
σκέφτομαι, είναι η φαντασία του μυαλού μου
της σχέσης μας ο γόρδιος δεσμός
Κάτι ανδροφάγες σαν κι εσένα
μου έχουν κάνει δράμα τη ζωή
αυτό που θα σου πω δεν είναι