Hoe hatelijk toch is de verspilling van het vlees
Verderfelijke mensheid immer falend
Prijs daarom de woekerende gezwellen
Lof alom voor de plagen die de mens teisteren
Hoe zoet te weten dat het grote sterven naakt
Dat het verval onstuitbaar voort maakt
Ik zie de lichamen stuiptrekkend kruipen
Door hun eigen vuil voortbewegend
Kermend van pijn en ellende
Straten als een massagraf
Waar de mens ligt te sterven
De kankers straffen de mens voor zijn zwakte
Een misselijke lucht van verrotting ligt als een mistdeken over het ganse land
Ledematen rotten aan de nog levende lichamen die langzaam verdrinken in een moeras van zwarte etter
Holle ogen staren naar de hemel
Tot de nazarener smekend
Kom! Sterf met ons!
Uw hemelse goud is slechts roest en uw engelen zijn reeds gevallen
Sterf met ons en laat de herinnering aan de mens vervagen als een kwade droom