voor het huis van je ouders
bij de poort van je oude school
heb ik je gezocht en in het park waar we zaten
urenlang rondgedoold
in de mensen die je kende
in de brieven die je schreef
heb ik gesprokkeld en bijeengeraapt
wat er van je achterbleef
en ik kleurde binnen die lijnen
in gedachten jouw beeltenis
nam er afstand van en zei tot mezelf
dat ik je helemaal niet miste
maar nu wordt het weer langzaam licht
een zacht vergeven ontwaakt
jij komt naar voren uit de nacht als een roman die ik ooit eerder las
zo vertrouwd, zo gewoon je bent precies zo
zoals ik je vergeten was
ze zeggen dat je pas weet wat je mist
als ze weg is, als ze er niet meer is
en die liedjes blijven galmen, tot je vergeten bent
en haar niet meer kent
nu wordt het weer langzaam licht
een zacht vergeven ontwaakt
jij komt naar voren uit de nacht als een roman die ik ooit eerder las
zo vertrouwd zo gewoon je bent precies zo
zoals ik je vergeten was
en bij het gloren van de ochtend
schets ik de jongen die ik ben
neem er afstand van en schrik even
nu ik jou in mezelf herken