Είναι τα λόγια μου πικρά όπως και όλη η ζωή μου
βοήθεια ζητώ απλά για να κάνω την αρχή μου
μια μαριονέτα δεμένη από τα 4 της άκρα
δεν πόνεσα ποτέ γιατί ποτέ δεν είχα σάρκα
ατόφιο δρυ με επενδυμένη κερασιά
συνήθισε πλέον ο νους μου να γυρνάει στα παλιά
γιατί η ζωή μου είναι ένα κουκλοθέατρο του δρόμου
και γω σε δεύτερο ρόλο να είμαι ανέγγιχτος του χρόνου
καταραμένος σε αιώνια ζωή μέχρι να σαπίσει του Τσεμπέτο το σκαρί
γιατί έφτιαξε μαζί τον Πινόκιο και μένα
μα η νεράιδα χάρισε μόνο σε κείνον το ψέμα
και το ψέμα τράβηξε μαζί δημοσιότητα
και αυτός έγινε καρτούν σε άλλη πραγματικότητα
ενώ συνεχίζει ο δρόμος μου με πλήρη ατυχία
και τα γεγονότα δεν ταυτίζονται με την ιστορία
αντί για πρώτο ρόλο σε παιδικές ταινίες
έπαιζα θρίλερ γιατί έτσι θελαν οι εταιρίες
μέχρι που είδα μαθητές να σκοτώνουν στα σχολεία
και ναρκωτικά να μπαινοβγαίνουν στα νηπιαγωγεία
και τώρα ζητώ συγγνώμη εγώ και όχι αυτοί που πρέπει
κι απορώ πως θα κοιτάζουν τον καθρέφτη
γιατί εγώ κινούμαι απ’ τα δικά σου χέρια
εγώ δεν μπορώ, εσύ μπορείς να φτάσεις και τ’ αστέρια
Λίγα λόγια από μια μαριονέτα στο σκοτάδι
κι η ζωή μου περνάει απ’ τα μάτια μου το βράδυ
φταίει η καρδιά που ανασαίνει μόνο όταν πονάει
φταίει το δάκρυ που πάνω στο ξύλο δεν κυλάει
γιατί ο κόσμος μου θυμίζει ότι είμαι μικρός
γι αυτό απόψε βλέπω στ’ αστέρια να με ζητάει ο ουρανός
μια μαριονέτα είμαι και μην ειρωνευτείτε
για ένα κομμάτι ξύλο και σεις προσευχηθείτε...
Φιλίες είχα πολλές που δεν κρατούν ακόμη
και νιώθω πλέον πάνω μου ότι ξεθώριασε το χρώμα
ο παπουτσωμένος γάτος πλούτισε και δεν τηλεφώνησε
ο μολυβένιος στρατιώτης χώρισε κ αυτοκτόνησε
ο κακός ο λύκος βγαίνει να κάνει δηλώσεις
και η σταχτοπούτα σε ριάλιτι με συνεχείς αναμεταδόσεις
ο Ρομπέν βγάζει λόγους στα πλαίσια εκδήλωσης
κι η Χιονάτη είναι σε κέντρο αποτοξίνωσης
θλιβερή ιστορία μα πονεμένη η αγάπη
δεν βρήκα ποτέ την άκρη και τη ταύτισα με δάκρυ
λάθη πολλά που ακόμη μένουν χαραγμένα στην καρδιά μου
λάθος, όχι στην καρδιά αλλά στην αριστερή ξύλινη μεριά μου
γιατί σε λάθος σταχτοπούτα ταίριαξα το γοβάκι
κι η Ιουλιέτα μου ποτέ δεν ήπιε απ’ το φαρμάκι
πικρό σαράκι που μου καίει τα εσώψυχα μου
έμεινα παρέα με τη μοναξιά μου
και περνάει ο χρόνος και μένω στη σοφίτα, σαπίζω
όσα δεν πέτυχα ποτέ σ’ ένα τραγούδι στα χαρίζω
και για το τέλος λέω στην άκρη της κάνης
πως 1 πιάνεις, 10 χάνεις, 10 ζεις, μια θα πεθάνεις
Λίγα λόγια από μια μαριονέτα στο σκοτάδι
κι η ζωή μου περνάει απ’ τα μάτια μου το βράδυ
φταίει η καρδιά που ανασαίνει μόνο όταν πονάει
φταίει το δάκρυ που πάνω στο ξύλο δεν κυλάει
γιατί ο κόσμος μου θυμίζει ότι είμαι μικρός
γι αυτό απόψε βλέπω στ’ αστέρια να με ζητάει ο ουρανός
μια μαριονέτα είμαι και μην ειρωνευτείτε
για ένα κομμάτι ξύλο και σεις προσευχηθείτε...