Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την καρδιά μας
φοβούνται τα όνειρα μας
φοβούνται που τίποτα τίποτα εμάς δε μας φοβίζει.
Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την αλήθεια μας,
φοβούνται την οργή μας,
φοβούνται που ο στίχος μας τον κόσμο τους γκρεμίζει.
Χρήμα δεν είναι ο χρόνος, μην πέφτεις στην παγίδα,
σκάκι δεν είναι ο κόσμος να παιχτεί σε μια παρτίδα,
όνειρο δεν είναι μόνο ό,τι σου δίνει ελπίδα,
και το χώμα που πατάς, δε σου κάνει για πατρίδα.
Όσα σου δώσαν να πιστεύεις σε αποδυναμώνουν,
σε μικραίνουν, σε τσακίζουν και την σκέψη σου νεκρώνουν.
Τα άσχημα ίσως ποτέ να μην τελειώνουν,
μα τα αμυδρά φώτα στο σκοτάδι δυναμώνουν
τα πιστεύω και τον κόσμο μας τυλίγουν με σκοτάδι,
έκαναν ελπίδα κι όνειρα να μοιάζουν με πηγάδι,
να τα κοιτάς από ψηλά μόνο με απορία,
το φως αδερφέ μου, είναι η ελευθερία.
Χρόνος είναι η ζωή μας, άλλαξε το εξ αρχής,
γεννηθήκαμε ελεύθεροι επιλογή ζωής.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος με ελάχιστη αξιοπρέπεια,
ξύπνα, ζήσε, φώναξε, μην ζεις μες την ανέχεια.
Όπου άνθρωπος ελεύθερος, μια καρδιά ζωντανή,
σκέψη ανατρεπτική και φωνή δυνατή,
πάθος για ζωή και ζωή εξεγερμένη,
μίσος και αγάπη και ψυχή διψασμένη.
Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την καρδιά μας
φοβούνται τα όνειρα μας
φοβούνται που τίποτα τίποτα εμάς δε μας φοβίζει.
Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την αλήθεια μας,
φοβούνται την οργή μας,
φοβούνται που ο στίχος μας τον κόσμο τους γκρεμίζει.
Μας δίνουν μόρφωση για να μας κατευθύνουν,
με δόλωμα το χρήμα και τα λούσα παροτρύνουν.
Οι ίδιοι που μιλούν για οικονομία τα οικονομάνε,
κι οι εξαπατημένοι κοιτούν και δε μιλάνε.
Ποιος φοβάται τώρα και ποιος φοβάται αληθινά;
Ποιος μιλάει πάντα, ποιος φωνάζει δυνατά;
Ποιος το κεφάλι σκύβει, ποιος κοιτάει ψηλά;
Ποιος αποφασίζει για σένα τελικά;
Σου θέτω έτσι μερικά ερωτήματα απλά
μήπως και ξυπνήσεις πλέον οριστικά,
γιατί οι δυνατές φωνές σκιάζονται από μια φωνούλα
και μόνο οι λερωμένοι φοβούνται την κουκούλα.
Δώσε μου λοιπόν, έναν λόγο να φοβάμαι,
έναν λόγο να με κάνει ήσυχος να μην κοιμάμαι.
Ρε δεν φοβάμαι και σπάω την δικιά τους πυραμίδα,
ένας πολιτισμός που μοιάζει με χαμένη ατλαντίδα.
Λεπίδα στήνω απόψε με τα λόγια μου,
ελευθερία και αλήθεια είναι τα όπλα μου.
Μας φοβούνται γι’ αυτό προσπαθούν να μας φιμώνουν
κι αν δεν τα καταφέρουν τότε μας σκοτώνουν.
Φοβούνται την αλήθεια, φοβούνται τα όνειρά μας,
φοβούνται την οργή, φοβούνται την καρδιά μας,
βλέπεις ο πόλεμος κι ο φόβος ίδια έχουν οσμή,
μα τώρα η δυσοσμία φεύγει απ’την δικη μας γη.
Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την καρδιά μας
φοβούνται τα όνειρα μας
φοβούνται που τίποτα τίποτα εμάς δε μας φοβίζει.
Φοβούνται την ελευθερία,
φοβούνται την αλήθεια μας,
φοβούνται την οργή μας,
φοβούνται που ο στίχος μας τον κόσμο τους γκρεμίζει.