Nakarat:
Bir daha kimseye bağlanmam çünkü zamanında bağlandım delice.
Kaybetmem sanıyordum çekip gitti seviyorum deyince…
Bu dünya harbiden açgözlü onu bile aldı elimden ve ben yine kaybettim.
1.Bölüm:
Bugün de dün gibi her şey aynı. Her şeyden yani her şeyden ayrıyım.
Zaman kovalarken düştüğüm çukurda geçen zamana mı geçmişe mi ağlayım?
Dinliyordur belki şimdi beni birazcık hatırlayıp, unutmadım diyebilir mi gözlerini kaçırmayıp?
Neyse zaten hayat sandığımdan kötüymüş. Belki şu an cehennemin en alt katındayım.
Pembelerim yok. Umut perdelerim kapandı. Der ki annem: 'Kimselere güvenme yanarsın”
Huyum değil dinlemek belki bundan ‘pişmanlık' denen illetin sürekli yanındayım.
Yandıkça yanıyorum ve düşündükçe eskiyi. Aşk denen şey hasta eder bünyemi.
İlaç yok mu Allah aşkına yol gösterin, zaten yanımdakiler gidiyorlar sürekli söz verip.
Nakarat:
Bir daha kimseye bağlanmam çünkü zamanında bağlandım delice.
Kaybetmem sanıyordum çekip gitti seviyorum deyince…
Bu dünya harbiden açgözlü onu bile aldı elimden ve ben yine kaybettim.
2.Bölüm:
Beklenti, ‘umut' demek ve ben umutsuzluk içinde nedensizce ağlıyordum.
Sonunda sorunlu bir insan olup çıktım. Hayatıma girenlerin hiç birini saymıyorum.
Anlamazsın birini gerçekten sevmediysen, anlamazsın dostundan bir kazık yemediysen,
Anlamazsın ailenle hiç zıt düşmediysen, anlamana imkân yok hayallerin sönmediyse.
İstediklerim kayıp gitti avuçtan, bir hayalim vardı: sevdiğime kavuşmak
Onu da kaybettim kimsem kalmadı bak, derdimi anlatıp birazcık konuşcak.
Zaman hala aleyhime işliyor. Umutlarım tükeniyor sürekli
Ve bu sarhoş adamın son şişesi senin gibi.
Sen sevdiğim son kişisin.