Πόσο να αντέξει την ευθύνη μια αφορμή
στα ήσυχα νερά μας να ‘χει φτάσει
και τη αγάπη μας σαν γέρικο σκαρί
στο πρώτο της το κύμα να σπάσει.
Πως να σταθούμε τώρα που έφτασε η στιγμή
στου χωρισμού μας τη στιγμή, την πιο μεγάλη
και οι ματιές μας καρφωθήκανε στη γη
ποιο γιατρικό, γι αυτόν τον πόνο που θα ‘ρθει.
Ας πούμε ότι έτσι είναι η ζωή
και ας βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι.
Κι αν μονοπάτι μείνει μέχρι το πρωί
ας πούμε ότι έτσι είναι η ζωή.
Πως να κρατήσω ότι είχα ονειρευτεί
να ξαναχτίσω ότι έγινε κομμάτια,
σε μια ελπίδα θα αφήσω την φυγή
για ότι έρθει ας κοιτάξουμε στα μάτια.
Ας πούμε ότι έτσι είναι η ζωή
και ας βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι.
Κι αν μονοπάτι μείνει μέχρι το πρωί
ας πούμε ότι έτσι είναι η ζωή.