Πέρασαν χρόνια και γυρίζω
και θα χαράξω όσα το δρόμο τους τραβήξαν
μ’ όλες τις σκέψεις της αλήθειας
τώρα κλεισμένες πόρτες που ποτέ τους δεν ανοίξαν.
Ξέρω, τα πάντα έχουν αλλάξει
κι όμως θυμάμαι πως το χρώμα τους γνωρίζω
γύρισα σκοτεινός, νεκρός κεραυνός
εφιάλτης, πόνος, λιώνω στο κεφάλι σαν νεκρός.
Ξύπνησα πάλι κουρδισμένος
σα να με γέννησε η ίδια ιστορία
σ’ αυτή την πόλη εγκλωβισμένος
παραπατώ στου χρόνου την αμηχανία.
Ψάχνω στο όμορφο παρόν μου
και βρίσκω ανθρώπους που στο πρόσωπο μου μοιάζουν
μα όταν σκεφτώ την απουσία μου, φως
έγινα σκιά, χαραμίστηκα για να’μαι δυνατός.
Μες το μυαλό μου λογική και απάτη
λέξεις χαμένες μέσα στο σκοτάδι
θα το πιστέψω πως αυτό που ζω είναι η ζωή μου
φυλακισμένος σε κλουβί.
Μόνο για νά `μαι προδομένος
θα ζήσω χρόνια μιζέριας γεμάτα ευτυχία
κι απ’ τη ζωή μαγνητισμένος
θα κρατηθώ κενός με ηλίθια αστεία.
Ξέρω, θα ζω για να υπάρχω
κι όμως δε βλέπεις το φως στο παράθυρο που ανοίγω
πόσες φορές θα σου το πω, είμαι εδώ
είμαι ζωντανός κι ήρθα πάλι να σε βρω.