Ανάβουν τ’ άσπρα τα σεντόνια
όταν αγγίζουν το κορμί σου
κι αναστενάζουνε τα χρόνια
που ξημερώνομαι μαζί σου.
Όλη μου η περιουσία
κάθε στιγμή που μ’ αγκαλιάζεις.
Μοναδική μου ικεσία
τον ήλιο μέσα μου να στάζεις.
Κι εγώ, να χάνομαι, να σβήνω
στη σάρκινή σου την καμπύλη,
καθώς αχόρταγα θα πίνω
τον άγουρο, δριμύ σου Απρίλη.
Τι σπαραγμός μες το σκοτάδι
απ’ τα θανάσιμα φιλιά σου
κι από τ’ ατέλειωτο το χάδι
της μουσικής απ’ τα μαλλιά σου!