Με κοίταζες στα μάτια και ορκιζόσουνα
από κοντά σου αν μ’ έχανες πως θα χανόσουνα...
Μα γρήγορα τα ξέχασες τους όρκους, τα φιλιά,
κι τόση σου η αγάπη έγινε μαχαιριά...
Κι εγώ εδώ σαν τον τρελό
με μια ανάμνηση συνέχεια να ζω,
να προσπαθώ απ’ την καρδιά
με το οινόπνευμα να σβήσω τη φωτιά...
Πολλά μου είπες λόγια, με κατηγόρησες.
Ράγισες την καρδιά μου... Πες μου, πώς μπόρεσες;!
Μου πήρες τα όνειρά μου και χάθηκες μακριά...
Γυρεύεις σ’ άλλη θάλασσα λιμάνι κι αγκαλιά..