Hij draagt in zijn vaandel de twijfel
Zijn stap is zo zaar als zijn grond
En al wil hij bewegen, hij blijft wel
Op de plaats waar hij gisteren al stond
Hij laat zich gelaten beladen
Door de 'wijzen' van boven de dijk
Die gal spuwen zonder genade
In naam van Het Grote Gelijk
Hij haast zich langs straten en pleinen
Vernederd, een eeuwigheid lang
Nooit met zichzelf in het reine
Voor alles en iedereen bang
Vooral bang om toch eens te tonen
Dat men buiten de grenzen eens ziet
Dat hier vijf miljoen Vlamingen wonen
In dit vaak zo verguisde gebied
Verscheurd tussen platvloerse argwaan
Egoisme en eigenbelang
Blijven stokers en leugenaars doorgaan
Hun haat maakt de twijfelaar bang
Dan zijn er die andere milities
Aan de overkant van de muur
Die dwepen met vreemde tradities
Maar ze beschimpen hun eigen cultuur
En toch is het nog niet verloren
Al heeft men zo vaak al getracht
Dit land in zijn ziel te vermoorden
Zijn taal en zijn mensen verkracht
Toch gingen er mannen en vrouwen
Koppig en stil in 't verweer
En wie weet, met wat flarden vertrouwen
Gebeurt het ook deze keer weer
Misschien gaan onze ogen weer open
Zien wij het teken dan toch aan de wand
En leren wij hopen en bouwen
En wil men vooruit met dit land
Een land waarin plaats is voor velen
Voor wie hier een thuishaven vond
En bereid is de toekomst te delen
Op dit zo verscheurd, klein stukje grond