De maan schijnt over Marrakesh
Krekels tsjirpen zacht
Verborgen in het struikgewas
Op een verlaten pleinterras
Zit een in wit geklede man
Die geheimzinnig lacht
Een vage schaduw nadert hem
Niets verstoort de rust
Over het verstilde plein
De schaduw blijkt een kind te zijn
En omhelst de blanke man
Die het voorzichtig kust
Dit gebeurt zo elke nacht
Dit maakt niemand stuk
De jongen hij is al jaren groot
De blanke man reeds jaren dood
Toch lopen zij hier hand in hand
Dit is het geluk