Βλέπω ένα σπουργίτη έρημο κι αλήτη,
μόνο του στη λύσσα του βοριά,
είναι ξεπουπουλιασμένος κι είναι ζαρωμένος,
στης φτωχιάς αυλής τη μουριά.
Τσίου, τσίου, τσίου, ο σολίστ του κρύου
τρέμει και τινάζει τα φτερά,
μέσα απ’ το παράθυρό μου βλέπω το μικρό μου,
το σπουργίτη, το φουκαρά.
Σπουργιτάκι, καθώς σε κοιτάζω
να σπαρταράς στο κακό του χιονιά,
βρίσκω πως, κάτι λίγο, σου μοιάζω,
νιώθω την ίδια, μ’ εσέ, παγωνιά.
Μικρό σπουργιτάκι μου, έλα
να ανοίξουμε οι δυο τα φτερά
εγώ είμαι για σένα η κοπέλα
κι εσύ είσαι για μένα η χαρά.
Σπουργιτάκι, καθώς σε κοιτάζω
να σπαρταράς στο κακό του χιονιά,
βρίσκω πως, κάτι λίγο, σου μοιάζω,
νιώθω την ίδια, μ’ εσέ, παγωνιά.
Μα τώρα η άνοιξη φτάνει
γεμάτη από φως και χαρά,
μικρό σπουργιτάκι μου, έλα
να ανοίξουμε οι δυο τα φτερά.
Τσίου, τσίου, τσίου, ο σολίστ του κρύου
τρέμει και τινάζει τα φτερά,
μέσα απ’ το παράθυρό μου βλέπω το μικρό μου,
το σπουργίτη, το φουκαρά.