Έβγαινε κάποτε τις ώρες που βραδιάζει
ένας τρελός, της νύχτας που ήθελε να μοιάζει.
Στα σκοτεινά της μάτια μέσα την κοιτούσε,
για τα κρυφά της μυστικά ξανά ρωτούσε.
Μίλα μου κόρη της σιωπής, μη με παιδεύεις
Πως τους θεούς και τους ανθρώπους τους μαγεύεις.
Από τα χίλια μυστικά πες μου ένα,
πες στον τρελό σου πως θα γίνει σαν εσένα.
Σαν άκουσε η νύχτα την τρελή ευχή του,
κατέβηκε από τα αστέρια στη μικρή αυλή του
και τον κοιτά ειρωνικά και τον ρωτάει
αν έχει μάθει όλους τους φόβους να νικάει.
Κοίταξε γύρω σου και πες μου τι νομίζεις.
Δεν είναι εύκολο καρδιές να αποκοιμίζεις.
Κι ύστερα μόνη να πετάς στην ερημιά σου
και να `χεις πάντα συντροφιά τη μοναξιά σου.
Ένα πρωί θ’ ακούσεις κάποιους να ρωτούνε
για ένα τρελό που έχουνε μέρες να τον δούνε.
Ήταν θα λένε σκοτεινός και μόνος ζούσε
μια νύχτα χάθηκε στη νύχτα που αγαπούσε.