Ο ήλιος του μεσημεριού μου καίει τα μηνίγγια.
Η σκέψη του καλοκαιριού με κάνει μαλθακό.
Οι αφηρημένες έννοιες που έχεις για στολίδια
χρόνια με σημαδεύουνε και βρίσκουν στο σταυρό.
Σου άρεσε από μικρή να πλάθεις Δικαιοσύνη
ώσπου έκανες το στήθος σου μια τέλεια φυλακή.
Την τάισες με μέριμνα τη δρόσισες με μνήμη
και έβαλες στην πύλη της θεόρατο σκυλί.
Σκυλί σκληρό και βλοσυρό που δίψαγε για κρίση
για αίμα και για θαύματα, για αλήθεια και ζωή
που έθρεφε την Ανατολή και χώνευε τη Δύση
που άναβε το νύχτωμα κι έσβηνε το πρωί.
Μα εγώ διψούσα γι` ακρισιά, για ύπνο και για μύθο.
Να τέλειωναν τα θαύματα και να` μενα εγώ.
Γι` αυτό σκληρά με πλήρωσες με τούτο δω τον τοίχο
να μου σκεπάζει τη χαρά να μη μπορώ να δω.
Νωθρή η ζωή μα βίαιη η ελπίδα στο άγγιγμά σου.
Μισή χαρά κι ολάκερο το κύμα σου βαθύ.
Ως την αιωνιότητα κοιτάζει η ματιά σου
τα χέρια σου όμως κόβονται και πέφτουνε στη Γη.