Εσύ δεν είσαι πληγή που ο χρόνος την κλείνει,
εσύ δεν είσαι κερί που στον άνεμο σβήνει,
ούτε μια στάλα βροχής που το χώμα την πίνει.
Εσύ είσ’ εκείνο το παράξενο κάτι
που το λένε, που το λένε αγάπη·
και ριγώ σαν μ’ αγγίζεις.
Εσύ είσ’ εκείνο το παράξενο κάτι
που το λένε, που το λένε αγάπη·
και με συγκλονίζεις.
Εσύ δεν είσαι πιοτό που η ζάλη περνάει,
λουλούδι ζωγραφιστό σε ποτήρι που σπάει,
ούτε κάτι απλό που μια νύχτα κρατάει.
Εσύ είσ’ εκείνο το παράξενο κάτι
που το λένε, που το λένε αγάπη·
και ριγώ σαν μ’ αγγίζεις.
Εσύ είσ’ εκείνο το παράξενο κάτι
που το λένε, που το λένε αγάπη·
και με συγκλονίζεις.