Ψιλή βροχή, μοιάζει της νύχτας να `ναι ντύμα ελαφρύ
και πέφτει, πέφτει.
Και στο γυμνό μου πρόσωπο αργά κυλώντας γνέφει.
Βρεγμένος πάλι ο δρόμος μου σαν πάντα αδειανός
και στενεύει, στενεύει.
Κι όλο στο βήμα σου οδηγεί και μ’ αγριεύει.
Ρ Κι αν ήτανε τα βήματα σου αργά, δε σε προφταίνω...
Κι αν θέλω πια να ζω μόνο κοντά σου, δεν προλαβαίνω...
Γιατί έχεις πάψει να μ’ αφήνεις πια σημάδια...
Κάτω το χώμα, μόνο εσένα και Φθινόπωρο θυμίζει
και μυρίζει, μυρίζει.
Σαν τ’ άρωμα σου, πάντα πίσω με γυρίζει.
Να γιατρευτώ δεν το προσπάθησα, απ’ την εικόνα σου να βγω
γιατί στενεύει, στενεύει
αυτός ο δρόμος που στο βήμα σου με φέρνει.