Νοικιάζεις το φιλί και την αγάπη,
λερώνω μια ψυχή σ’ ένα κρεβάτι.
Φοράς την γκαμπαρντίνα σου, τα φώτα σβήνεις
κι εδώ μ’ αφήνεις.
Το σπίτι ρημαδιό σαν την καρδιά μου,
σκοτώνεις εν ψυχρώ τα όνειρά μου.
Και γίνομ’ άγριος άνεμος, φωνάζω "Στάσου",
γκρεμός μπροστά σου!"
Σαν δολοφόνος θα γυρνάς
στο σπίτι αυτό που σ’ αγαπάει,
μα ένα έγκλημα καρδιάς
για πάντα θα σε κυνηγάει.
Κλειδώνω δυο φορές καρδιά και μνήμη,
μα μένουν ανοιχτές, καμιά δεν κλείνει.
Πετάω απ’ το παράθυρο τις αναμνήσεις,
να μη γυρίσεις.
Το δίκιο μου ζητώ, χτυπιέμαι, βρίζω
και σπάω ό,τι βρω, το άλμπουμ σκίζω.
Τις νύχτες που σου χάρισα μη μου θυμίζεις
και μη μ’ αγγίζεις.
Σαν δολοφόνος θα γυρνάς
στο σπίτι αυτό που σ’ αγαπάει,
μα ένα έγκλημα καρδιάς
για πάντα θα σε κυνηγάει.